Bij veel artiesten wordt het beste werk geboren uit existentiële persoonlijke crisissen. Zo eentje waarin Matthew Houck vorig jaar terecht kwam is dan een ideale voedingsbodem voor schone liedjes. Houck maakte eerder als Phosphorescent al boeiende platen zoals Pride en Here Is To Taking It Easy. Maar een existentiële crisis. De man werd door zijn vriendin de deur gewezen. Volgens het verhaal trok hij daarop naar een hutje op een Mexicaans strand om daar te schrijven aan dit nieuwe album. Dat de man een beetje aan bindingsangst lijdt, helpt dan ook niet, iets wat trouwens blijkt uit de vooruitgeschoven single Song For Zula. So some say love is a burning thing, That it makes a fiery ring, Oh but I know love as a caging thing, klinkt het. Het nummer wordt opgesmukt met heerlijke ambientsynths, strijkers en er is opnieuw die kraaienstem van Houck. Ook op de rest van de nummers wordt gewerkt met een nieuwe muzikale invulling. Meer strijkers en blazers, meer ambient synthgeluiden die pruttelen in de achtergrond, en toch blijft die voorliefde voor country à la Willie Nelson overeind. Nee, Matthew Houck heeft een doodeerlijke, intrigerende scheidingsplaat afgeleverd. En zo heeft deze crisis weer een mooi resultaat opgeleverd. Nog zo een artiest die telkens zijn ziel en zaligheid in de strijd gooit is ex-Chokebore frontman Troy Von Balthazar. Net als op zijn twee vorige soloplaten gaan de songs over zijn gevoel van onaangepastheid aan deze maatschappij. Hij zet er zich buiten door het creëren van schoonheid. In tegenstelling tot de fel gekleurde hoesfoto zoekt hij het muzikaal nog altijd in alle mogelijke tinten zwart. Iets wat hij gemeen heeft met ondertussen overleden helden als Elliot Smith of Mark Linkous van Sparklehorse. Het lijkt op dit album trouwens of de man zich nog kleiner maakt. Vaak fluistert hij zijn donkere, poëtische teksten. Altijd pijnlijk ontroerend.