We horen de eerste tonen van single en eerste nummer van Off The Record, Atomium genaamd. Inderdaad, een nummer over het Brusselse monument. We menen een song van Kraftwerk te horen. Een goed en klassiek Kraftwerknummer zelfs. Dat mag uiteraard niet verbazen want Karl Bartos heeft jarenlang deel uitgemaakt van deze Duitse iconische band. In die tijd verzamelde hij obsessief allerlei ideeën voor nummers op tapes, partituren en wat al niet meer. Twee jaar ploeteren doorheen zijn eigen archief levert uiteindelijk twaalf liedjes op die het universum van Kraftwerk in al zijn facetten aan bod laat komen. Robotpop, melodieën die blijven hangen, een door een vocoder gedraaide stem, hier en daar wat elementen van dansbare techno, minimale maar aanstekelijke ritmes, herhalingen hier en daar: het zit er allemaal in. Dat Bartos in de originele bezetting van het uit Düsseldorf opererende Kraftwerk heel wat in de pap had te brokken, bewijst alleen al dat heel wat klassiekers van de band in zijn studio werden opgenomen. Hij had tevens een grote hand in het maken van The Man Machine en Computer World, twee klassieke albums als we het over elektronische muziek hebben, en over muziek tout court, zeker wat The Man Machine betreft. In 1990 hield Bartos het voor gezien, en werkte daarna solo of met Johnny Marr (The Smiths), Andy McCluskey (OMD) en Bernard Sumner (New Order). Tevens gaf hij les in de Berlijnse kunstuniversiteit. Off The Record is een aangename herintrede van Bartos in het muzikale universum. Hij bewijst nog niets van zijn kwaliteiten te hebben ingeleverd, integendeel. De twaalf songs klinken eigentijds, divers, tot in de kleinste details minutieus verzorgd en liggen uiterst dicht bij het beste werk van Kraftwerk zelf. Kies Rhythmus en je zou denken dat Kraftwerk altijd al de soloband van Bartos is geweest. Knap.