Henry Fool, een stel Engelse progrockers, is een band die perfectionisme nastreeft en dus, net als bijvoorbeeld Scott Walker en Kate Bush, enkele jaren nodig heeft om een album af te maken. Men Singing, ironisch getiteld want er is geen noot zang te horen, is de opvolger van het in 2001 verschenen album Henry Fool. Als we weten dat Tim Bowness, de gitarist en op het debuut ook sporadisch zanger, deel uitmaakt van No-Man met Steven Wilson (Porcupine Tree), zouden we dat als oorzaak kunnen zien. Maar neen, het is zijn perfectionisme en dat van het andere basisbandlid Stephen Bennett (keyboards, gitaar), die ook al eens in No-Man opduikt. Bennett werkte onder meer samen met Hugh Hopper (Soft Machine), dus de Canterbury Scene is nooit veraf. Vier nummers knutselde het collectief in elkaar. Polijsten, herbeginnen, nog een keer van nul en dan opnieuw de studio in. Het is zon beetje de rode draad van dit album. Invloeden van Porcupine Tree of No-Man zijn er echter nauwelijks. Quiet Sun, Gilgamesh of Matching Mole zijn duidelijker referenties. Het ligt ook een beetje voor de hand, want Phil Manzanera speelt gitaar op twee nummers. Manzanera zat in Quiet Sun met Charles Hayward (This Heat, solodrummer), Bill MacCormick (onder andere Matching Mole, 801, Brian Eno) en Dave Jarrett. Manzanera, die ook opdook in Roxy Music, speelt alsof de tijd stil heeft gestaan. Jazz- en progrock met invloeden uit de fusion en de symfonische muziek dus, met hier en daar wat ambient of postrock. Henry Fool, deze keer een septet aangevuld met Manzanera en Steve Bingham (viool op Chic Hippo, ook al No-Man), klinkt echter niet gedateerd. De heren hebben een hedendaagse versie neergepoot van wat in de jaren 1970 in en rond Canterbury op muzikaal vlak gebeurde.