Negentien jaar is Jessie Jones. Ze heeft geen enkele moeite om het vijftal dat zich Feeding People noemt, met strakke hand te leiden. Toch is het gitarist Louis Filliger die het gros van de songs schrijft. Het zegt wel één en ander over de dominantie van Jones natuurlijk, die met haar stem uitdrukkelijk de plaat naar zich toe trekt. Island Universe is het tweede album van deze Californische band, het debuut hebben we jammer genoeg gemist, en het is er eentje om van te smullen. Twaalf nummers waarvan een deel behoorlijk stevig rockt en het andere deel de meer ingetogen kant van de band laat horen. Opener Silent Violent beukt de oren meteen goed open voor wat komen gaat. De gitaar klinkt niet steeds loepzuiver, maar het is net de bedoeling van Feeding People om een echt geluid neer te zetten, waar niet te veel mee werd geknoeid. Hanni El Khatib, gerenommeerd voor zijn bluesproducties, en Jonny Bell (Crystal Antlers) deelden de productionele taken. Ze slaagden er in om de sound ongepolijst te maken zonder dat het amateuristisch gaat klinken. Jessie Jones wordt in de promopraatjes vergeleken met Grace Slick (Jefferson Airplane). Te hoog gegrepen uiteraard, al is er wel iets van waar. Zelf dachten we aan Barbara Gogan (The Passions) van voor hun monsterhit Im In Love With A German Film Star, Siouxsie en een garagepunkversie van PJ Harvey. Big Mother, Insane en Inside Voices zijn van die stevige, door psychedelica beïnvloede, garagepunknummers waarin de muzikanten behoorlijk wat stoorgeluiden mengen. In het titelnummer komt de speelse en naïeve kant van de band opduiken, in een ingetogen duister liedje. The Cat Song (Secrets Of Luna) klinkt subtiel en frêle, met een reciterende Jones begeleidt door viool en fluit. Sober maar mooi, fraai zelfs. De voortdurende afwisseling en de eerlijkheid overtuigt ons van de potentie van dit piepjonge vijftal.