Je hebt zo van die groepen die al een eeuwigheid meedraaien, nooit voor het voetlicht kwamen bij het grote publiek, maar toch op handen gedragen worden door pers en liefhebbers. Het Amerikaanse slowcoretrio Low is zo een band. Het drietal viert dit jaar zijn twintigste verjaardag met een nieuw album dat glashelder geproducet werd door Jeff Tweedy van de bevriende band Wilco. Maar het is toch vooral de creatieve spil van Low, zijnde het echtpaar Alan Sparhawk – Mimi Parker, dat van The Invisible Way een bescheiden meesterwerk maakt. Low behoudt zijn herkenbare soberheid, maar geeft The Invisible Way toch een warme, bezielde gloed mee die we kennen van Tindersticks, of van Cat Power ten tijden van The Greatest. Veel heeft te maken met het feit dat Parker heel wat zangpartijen voor haar rekening neemt, maar vooral met de alomtegenwoordigheid van de piano. Vaak overheerst die, maar even dikwijls is hij subtiel aanwezig, zoals de lieflijke melodie die middenin Amethyst voor een balsem op de ziel zorgt. The Invisible Way klinkt doorleefd, maar straalt tegelijk veel positivisme uit, en telt met Just Make It Stop zelfs een halve popsong. Album nummer tien is een jubileumeditie geworden, een terugkeer naar de pure, verstilde schoonheid van prachtplaten als Secret Name en Things We Lost In The Fire. Low heeft het beproefde recept teruggevonden, om met een minimum aan ingrediënten toch voor een maximaal effect te zorgen.