Zwaarmoedige titel, een donker landschap met mistige maan op de hoes en een geluidspalet dat aan alle kanten huivering spelt: tikken en kraken, ijle strijkers, opdoemende tonen, diepe bassen, spookachtige dissonantie, eenzame damesstemmen, donkere sfeer. Christoph Berg laat er geen twijfel over bestaan welk effect hij probeert te sorteren. Onder zijn eigen naam debuteerde hij vorig jaar met cd Paraphrases, een mooie plaat met ingetogen kamermuziek; als Field Rotation verkent hij middels een mix van elektronica, modern klassiek en field recordings de duistere en tragische kanten van zijn kunnen. Neigden voorgaande albums Acoustic Tales en And Tomorrow I Will Sleep nog naar ambient, op Fatalist probeert Berg vooral een dreigende plaat te maken. Maar ondanks al die onheilspellende elementen wil het nergens echt eng worden. Het is moeilijk precies de vinger op de zere plek te leggen, maar we bleven na beluistering zitten met het gevoel dat de plaat niet helemaal af is. Mooi, dat wel, maar een beetje ongenuanceerd, en niet erg memorabel. Dat wil niet zeggen dat er geen mooie nummers op staan; de twee nummers waar Aaron Martin violoncello aan bijdraagt zijn zeker de moeite waard, maar dat zijn dan ook meteen de twee nummers die het dichtst in de buurt blijven van wat Berg onder zijn eigen naam maakt. Wat de andere nummers betreft: die bewegen zich in hetzelfde vaarwater als bijvoorbeeld Marcus Fjellström, Kreng en (op één nummer) William Basinski, zonder hun niveau te evenaren.