Boduf Songs, het eenmansproject van Mat Sweet, wist ons altijd te bekoren met zijn duistere singer-songwritermuziek, waarin voortdurend een onderhuidse dreiging zat. Een metalmuzikant die folk speelt, dat was Sweet, en het maakte zijn geluid bijzonder en uniek. Alleen met de eveneens door metal beïnvloedde Mount Eerie hoorden we overeenkomsten. Op Burnt Up On Re-Entry is het echter gedaan met het onderhuids houden van de spanning. Sweet maakt hier een radicale overgang naar industrial. Met gruizige metalgitaren, snelle beats, kille soundscapes en zijn vertrouwde fluisterzang lijkt hij het geluid van Nine Inch Nails te willen evenaren. Tekstueel maakt Sweet het bloederiger en duisterder dan ooit, en het kille geluid doet denken aan de betere beklemmende sci-fi. De beats zijn echter opvallend poppy, en Sweet waagt zich geregeld aan warme, toegankelijke melodieën. Hierdoor hinkt de plaat nogal op twee gedachten. Het hoesontwerp en de teksten lijken erop te duiden dat Sweet dit ziet als een duistere plaat. Maar doordat hij de spanning nu zo naar de oppervlakte trekt en ondersteunt door zulke poppy beats, klinkt de plaat eigenlijk veel minder duister dan zijn vroegere werk. Zie Everyone Will Let You Down In The End: een zacht, subtiel nummer dat opbouwt en opbouwt, en dan losbarst in een metalriff die zo cheesy is dat alle spanning er gelijk uit is. Dat er dan nog een intense uitbarsting volgt, helpt dan niets meer. Eigenlijk is het pure popmuziek die Sweet hier maakt, diep geworteld in de jaren 1980 en de 1990, die bovendien klinkt als een klok. Maar of Sweet het zelf ook zo ziet, is sterk de vraag. Volgende keer graag duidelijker kiezen, Mat.