“That night I watch people fucking on my computer”; bij de vorige plaat van Jenny Hval, Visceral, begonnen we onze recensie met de openingsregel, en ook nu kunnen we dat weer niet laten. Jenny Hval weet hoe ze binnen moet komen en je aandacht moet grijpen. Ook daarna houdt ze die aandacht vast, door een plaat lang de randen op te zoeken van wat je anno 2013 nog kunt doen als vrouwelijke singer-songwriter. Gitaarnoise, loops, spoken word, ambient, intense dynamiek en ritmewisselingen, vrijwel structuurloze stukken. Associatieve, hermetische teksten met een grote rol voor erotiek en lichamelijkheid. Optredens waarin ze materiaal van Innocence Is Kinky paarde aan de film La Passion De Jeanne dArc uit 1928. Hval doet het allemaal en vol overgave. Luisteren naar haar platen is zodoende hard werken. Soms paait ze even, met mooie liedjes als Mephisto In The Water en Amphibious, Androgynous, maar vaker nog ontregelt en irriteert ze, met de talloze onvoorspelbare wendingen die de liedjes nemen. Genieten is het dus niet per se, maar toch kunnen we het niet laten om de plaat weer opnieuw op te zetten, gedreven door het verlangen om er nu eens wel grip op te krijgen. Voorlopig zijn we nog niet klaar met haar.