We zijn inmiddels zo gewend aan het recente geluid van Félicia Atkinson (Je Suis Le Petit Chevalier), dat je haast zou vergeten hoe ze amper vijf jaar geleden klonk, zoals op haar eerste album La La La. Op die plaat staat het liedje ferm centraal, iets wat je wanneer je naar haar nieuwe album Visions/Voices luistert amper meer kan voorstellen. Het openingsnummer, The Impermanent Gold, is misschien wel het meest illustratief van die evolutie: op papier is het een singer-songwriternummer, vrouw met gitaar et cetera, maar de uitvoering is zoveel onbestemder dan voorheen, dat het een heel ander gevoel aanspreekt. Niet onzeker, maar onzeker makend. Wat volgt, laat zien dat Atkinson van vele markten thuis is. Hooves Drummed is een suizend, psychedelisch drone-nummer, in de stijl van haar landgenoten Natural Snow Buildings. Elders begeleidt ze zichzelf op wat klinkt als orgel en elektrische piano, en het zwaar aangezette Franny heeft zelfs iets weg van oude Skin. Het zou voor de hand liggen om hier en daar aan Grouper te refereren, maar ook gemakzuchtig: ja, Atkinson en Liz Harris hebben vergelijkbare stemmen en delen een voorkeur voor een soort heiige esthetiek, maar net zo goed als dat Harris liedjes direct herkenbaar zijn, zijn de nummers van Atkinson veel meer divers (en minder neerslachtig). Eerdere platen wilden nog wel eens lijden onder een zekere eenvormigheid, maar de nummers op deze dubbellp werden door de Française over een periode van drie jaar opgenomen, in verschillende stijlen en fasen van haar artistieke ontwikkeling. Allemaal verschenen ze eerder op gelimiteerde en obscure releases, maar door nu de krenten uit de pap te halen en ze te bundelen op één album, ontstaat een mooi overzicht van haar kunnen, dat in al zijn variatie een fraaie eenheid vormt.