Kort na de release van Pen Fifteen in 2009 (uitgebracht onder Keef Baker vlag) kondigde de Brit Keith Baker aan dat hij, na meer dan twintig jaar actief te zijn geweest als muzikant, zou stoppen met het maken van muziek. Maar veel leek daar niet van aan. Baker bleef release na release uitbrengen en dat in zowat elk denkbaar genre tussen grindcore en noise; en dat onder diverse alter egos. Nimon is echter andere koek. Hier geen heftige breakbeats of doom/dronemetal, maar etherische en uitgesproken droomachtige gitaarambient. Het verlies van een familielid resulteert op Drowning In Good Intentions namelijk in verstilling, bezinning en een sfeer van melancholie, wanhoop en tristesse. Niet dat het allemaal zwaar op de maag ligt, eendimensionaal donker of deprimerend is. Baker zoekt én vindt integendeel majestueuze schoonheid te midden van verdriet en miserie en dat maakt dat we dit album dan ook graag warm aanbevelen voor wie ook geniet van de atmosferische soundscapes van Stars Of The Lid of Dirk Serries.
Karsten Pflum (Jacob Helverskov Madsen uit Denemarken) maakt nog maar half zo lang muziek, toch verscheen zijn werk op onder andere Worm Interface, Ad Noseam en nu voor de tweede maal Hymen. Op voorganger No Noia My Love koos hij het ritmische pad van de IDM, dubstep en drum-‘n-bass; op Sleepwald de titel geeft het al zowat weg zijn het huivering, verwondering en duisternis die centraal staan en laat hij de beats nagenoeg volledig achterwege. Sleepwald kent uitgesproken bevreemdende en spookachtige momenten zoals opener Sleepwald 4 of Diggers met zijn klokkengeluiden waarbij een surrealistische, desolate sfeerschepping net niet kopje ondergaat in echo. Plim Mill Wall gaat nog verder de bizarre toer op en flirt door het repetitieve karakter net niet – of wél naargelang ons gemoed met onze irritatiegrens. Reguliere sfeerschepping is er ook, zoals in Vere of Sleepwald 6 nummers die ons zo terugvoeren naar de hoogdagen van de ambient begin jaren 1990. Het type ambient dat Karsten Pflum produceert, valt echter eerder te omschrijven als onaangenaam dan als vlot in het oor wippend geluidsbehang. Alleen dat al verdient een eervolle vermelding.
Uit Zweden ten slotte komt Frederik Bergström, ooit nog livedrummer van Deutsch Nepal. Mogelijk ken je hem van zijn vorige project P/D(B), maar de meeste undergroundfaam kent hij met No Festival Of Light, zijn dark ambient -annex industrialproject dat hij al bestiert sinds begin jaren 1990. Tussen 1994 en 2001 verschenen er vijf albums onder die naam, maar tussen de laatste en Tautologia zitten er niet minder dan twaalf jaren. Het nieuwe bestaat uit twee lange delen, die op hun beurt opgebouwd zijn uit in elkaar overlopende stukken. Meer passages dan nummers eigenlijk. Diepe, donkere ambient vloeit over in schrille noise en vice versa. Bergström speelt met de luisteraar door hem/haar meermaals bruusk tot de orde te roepen. Net op het moment dat je pakweg die mysterieuze stemsamples probeert te ontcijferen, wordt het geluid opengescheurd met witte noise. Tautologia is verre van slecht, maar helaas ook niet onderscheidend genoeg om anno 2013 nog op te vallen in deze niche.