De huidige soul- en r&b-revival heeft de generatie wakkergeschud die zo een slordige vijftien jaar geleden de term neo-soul op de kaart zette. Vorige zomer stond DAngelo plots uit de doden op, en nu brengt zijn kompaan Bilal een nieuwe plaat uit. A Love Surreal, de titel van het album, refereert zowel aan A Love Supreme van John Coltrane als aan het surrealisme, al mist de plaat toch het geniale van de saxofonist en het verrassende van de kunststroming. Maar slecht is A Love Surreal zeker niet. Bilal stak het album zelf in elkaar en koos voor een rijke en organische productie. Soms gaat alle ballast overboord, zoals tijdens het ingetogen Butterfly met Robert Glasper achter de piano. Op andere momenten werkt het album erg aanstekelijk, getuige de pittige Prince-pastiche West Side Girl. Minder tuk zijn wij op elektrische gitaar in soulnummers, al zal dat wellicht grotendeels aan onze persoonlijke smaak liggen. Maar wat ons betreft, hadden die solos op het einde van Slipping Away en in Astray hadden niet gehoeven. Op afsluiter The Flow geeft Bilal zelf aan waar het schoentje wringt: Like grandma says, ain’t nothing new under the sun. Zo staat de kwaliteit van A Love Surreal buiten kijf, maar klinkt het album toch wat inspiratieloos. Zeker in tijden waarin Frank Ocean en The Weeknd de bakens wel weten te verzetten.