Eerst iets uitleggen over de uiteenlopende achtergronden van het trio is wel handig. De samenwerking dateert uit 2011 en is tussen Elena Kakaliagou, Ingrid Schmoliner en Thomas Stempkowski. Elena speelt hoorn, doet stem en is actief in diverse modern klassieke ensembles, Ingrid beroert de toetsen, zit ook in de contemporary hoek en brengt ook geluiden via haar strottenhoofd voort, en Thomas, ja Thomas, die speelt contrabas en zet zich in voor kamermuziek. Zo, rondje gedaan, en dan over op wat de muzikanten er van bakken. Niet veel, tenminste wat je na het bovenstaande uitvoerige CV zou verwachten. Niet veel in de zin van nauwelijks hoorbaar, anders dan verwacht en niet direct passend in de eenmaal ingeslagen weg, daar gaat het over. Een uitweg uit het keurslijf van modern klassiek/kamermuziek, daar lijkt het meer op. Alle gekkigheden die je in die genres wel uit je hoofd laat worden hier hartstochtelijk beetgepakt, tot in den treure verkend en doodgeknuffeld. Het leidt helaas niet helemaal tot confronterende klanken, eerder tot naar matheid neigende, in bijna-stilte wegzinkende, van elkaar onafhankelijke geluiden. Het lijkt erop of deze coming-out nog niet helemaal uit de verf komt.