Het is weer zover, de wereld heeft opnieuw een doorwrocht werk van grootmeester Schulze mogen ontvangen. Dankbaar nemen wij, ploeterende schepselen en onwetende luisteraars, wederom een groots geschenk als dit in ontvangst. Nummer zestig ergens, sinds begin jaren 1970, en dat zegt toch wel wat over de gestage voortgang in het oeuvre van een van de grondleggers van de moderne elektronische muziek. En opnieuw kunnen de toehoorders enkel het hoofd buigen voor zoveel reine, pure en louterende geluidsgenade. Klaus Schulze wordt al jarenlang links en rechts ingehaald door andere muzikanten die sfeervolle elektronische muziek een spirituele dimensie geven, maar toch haal je in het gigantische aanbod zijn tracks er zo uit. De signatuur van de meester, jawel. Altijd waren er wel gastmuzikanten te vinden op de soloalbums, maar zangeres Lisa Gerrard van Dead Can Dance is toch wel een blijvertje gebleken, en vervuld op ‘Shadowlands’ weer met verve de rol van jubelende engel en dramatische toonrekker. Het is dus als vanouds wonderschoon met Schulze en gasten het aardse gewriemel ontstijgen en zweven in heerlijke sferen, en dat maar liefst twee cds lang. Doctor Schulze maakt zich er traditiegetrouw niet makkelijk vanaf, en levert een kwalitatief hoogstaand album van dik twee uur af met het beste van ambient, krautrock en kosmische elektronica.