Daar is ie weer, de man met het oneindig aantal aliassen waarvan Señor Coconut (Kraftwerk in een samba-latinojas) zijn bekendste is en Atom TM een goede tweede. En laten we daar Lassigue Bendthaus aan toevoegen, want ‘HD’ doet direct denken aan ‘Pop Artificielle’ (1999), de plaat uitgebracht onder LB vlag waar wereldhits als ‘Superbad’. ‘Ashes to Ashes’ en ‘Jealous Guy’ met een glitchmachine en fikse vocalprocessing door Uwe Schmidt onder handen zijn genomen. Op ‘HD’ doet Uwe min of meer hetzelfde, maar in plaats van duidelijke referenties naar de klassieke popalmanak roept hij vooral een gevoel van herkenbaarheid op, zonder dat zijn glitchpop direct te herleiden valt naar de originelen. Alleen ‘My Generation’ (The Who) en ‘Empty’ (een soort van ode aan Daniel Millers ‘Warm Leatherette’) en ‘I Love U Like I Love my Drum Machine’ (Prince, is het u?) zijn de enige weggevers. ‘Stop (Imperialist Pop)’ kent dan weer fragmenten van oud werk van Atom TM zelf, en zo blijven we puzzelen met ‘HD’, als een soort illusie van ontmantelde klassiekers. Hoe dan ook, Schmidt is een ware meester in het combineren van experiment en catchy pop: gewenste verstoringen en elektronische abstractie vallen naadloos samen met poppy tunes en de vocalisten met systeemfouten. Het productieplezier spat van het album af dat naast alle pret, ook nog een rake, bijna unheimliche visie op de popmuziek laat horen. Eigenlijk deed Kraftwerk precies hetzelfde. Klasse dus.