Verbazing valt in. Sneller dan het laatste nummer van de ep begint. En toch telt Delusion maar drie tracks. Delusion was eigenlijk een schoolproject, maar het werd een enorme toevalstreffer voor de zeventienjarige Ifang. Hij ontdekte dat hij muziek maken best leuk vindt en er zelfs carrière in wilt maken. Schattig toch. Dat gebrek aan professionaliteit verraadt de naïviteit waarmee Ifang met elektronische muziek aan de slag gaat. Alsof hij toevallig de juiste gekleurde blokjes in Ableton onder elkaar stapelde en toch meteen de hoofdprijs scoorde. Zonder dat hij het wist. Openingstrack Intro/The Sphinx is niets meer dan een vocal sample en wat knisperende electronics. Rustig en onopvallend, lichtjes intrigerend. Ifang opent spannendere registers op Delusion. Een spookachtig, schril deuntje, in echo, een wahwah-gitaar pikt in en een rustig ritme. Bijna pure eenvoud. Electronica van alle ballast ontdaan. Het allerbeste bewaart de Nijmegenaar als laatste. No. 8 is een prachtige minimal techno waar ook weer het minder is meer-idee aanhouden wordt. Het is het verslag van een zoekende tocht waarbij Ifang op platen van Kompakt en Warp is gestopt. Ook al mist Delusion voorlopig een eigen smoel, het is hopelijk het begin van de zoektocht van Ifang naar zijn eigen geluid.