Wie bij het zien van die achternaam zo vader, zo dochter dacht, moeten wij teleurstellen (of verblijden): bij Anna von Hausswolff geen drones, glitch of ander elektronische experimenten die we van haar vader Claus Michael gewend zijn. In plaats daarvan gedragen liedjes, met hoofdrollen voor een kerkorgel en Von Hausswolffs stem. Die laatste klinkt bij tijd en wijlen als die van Kate Bush, en dat zegt vooral iets over het bereik en de klank (de kinderlijkheid waar ik met bij Bush soms aan erger ontbreekt bij Von Hausswolff). Ceremony lijkt boven alles over de dood te gaan. Er is een nummer over het stervensbed, er zijn twee grafschriften, en zelfs een liedje over de begrafenis van haar toekomstige kinderen. De eerste paar nummers lijken dat onderwerp ook in klank te volgen, zoals het acht minuten lange Deathbed, waarin het galmende kerkorgel zwaar, traag en plechtig langs trekt. Von Hausswolff klinkt daarbij zo energiek en soms zelfs uitbundig, dat het op een rare manier tegelijk wel én niet zwaar op de hand is. Halverwege de plaat, na een korte drone-track die bijna van haar vader had kunnen zijn, maakt Ceremony opeens een draai in een meer traditionele richting, en wordt het orgel ingewisseld voor gitaar, piano en meer conventionele orkestratie. Hoewel dat leidt tot een paar mooie liedjes, is Von Hausswolff als singer/songwriter minder oorspronkelijk en interessant dan dat als galmende doodssirene. Desalniettemin de moeite van het proberen waard voor fans van This Mortal Coil, Gazelle Twin en Esben And The Witch.