Wouter Vanhaelemeesch is de keikop achter AudioMER. en de auteur van een paar van de prachtigste platenhoezen van de laatste jaren: archaïsche, licht apocalyptische inkttekeningen. Geef hem een akoestische gitaar en hij transformeert in Urpf Lanze. Vanhaelemeesch organiseert op regelmatige basis concerten van ‘s werelds fingerpickin’ top: Glenn Jones, Cam Deas, Cian Nugent en – toen dat nog kon – Jack Rose. Dat hij nu zelf met een akoestische gitaarrelease naar buiten komt, getuigt dan ook van branie. In een recent interview liet Vanhaelemeesch optekenen niet zozeer bezig te zijn met de vraag of wat hij doet nu goed of slecht is, maar eerder met ‘iets te maken dat niemand anders maakt’. Alvast daarin lijkt hij van bij de eerste beluistering geslaagd. Gelukkig heeft Urpf Lanze meer verdienste dan uniciteit alleen. Met beperkte middelen – een gitaar op de schoot en af en toe een grunt of een hinnikende snik – creëert hij een eigen universum – zelf spreekt hij over ‘akoestische black metal’. Opener ‘Father Earthquake’ is op het eerste gehoor nog ‘reguliere’ fingerpicking gecombineerd met iets dat tussen Aboriginal overtoonzang en een woordenloze grunt zit. ‘Now The Fire Worries About The Amounts Of Wood It Needs To Put Out’ is simpeler, een verkenning van één basisriff, een echo van die nanoseconde vlak vòòr de blues werd uitgevonden. Vanhaelemeesch’ stem klinkt hier als een uit de troep gestoten gorilla die tandenknarsend op een wraakplan zit te broeden. Ook ‘He Will Drink The Milk Of A Thousand Mothers’ is blues. De Eric Clapton-adepten in ons lezerspubliek zullen zich een hartaanval schrikken maar – hey jongens – deze repetitieve dreun heeft méér oerblues in zich dan eender welke plaat van Slowhand. ‘Plague Pillow’ is een meer trancematige aangelegenheid, met een riffje dat zichzelf in de staart tracht te bijten.
‘Procession Of Talking Mirrors’ is – kortom – een absolute aanrader voor wie zijn akoestische gitaren graag vuil en angstaanjagend geserveerd krijgt.