Vandal X verblijdt ons al sinds midden jaren 1990 met erg aanstekelijke noisecore. Zeven platen gemaakt, opnames met Mauro Pawlowski en Steve Albini, optredens met Fugazi, Sonic Youth en Girls Against Boys en al die tijd koppig de eigen weg blijven uitgaan, wars van trend en commercie. Daar bestaat een woord voor: respect. ‘God Knows’ opent met een ruisbom van het kaliber waarmee op ‘Instant Dislike’ en ‘All Lined Up Against The Wall’ ten strijde werd getrokken. Het is Vandal X in haar element: zwaar overstuurde vocalen, met een dikke laag distortion doortrokken mokerriffs en onstuimig drumgehamer dat ritmes en breaks ver de hemel in knalt. ‘How Sick is That’ en ‘Let Everybody Knows’ schoppen de luisteraar meedogenloos voort naar de kamer waar ‘No Shuffle’ huist, een uitstekende cover van Front 242. Drummer Günther Liket liet tijdens een interview onlangs nog vallen dat ze eraan dachten om nog andere covers uit de new wave periode op te nemen. Bij deze: doen, heren! Nu! Maar terug naar de plaat. ‘Murphy’s Law’ is gebaseerd op een zeer fijne bezwerende noiseriff; en ‘Scapegoat Blues’ een uitermate knap in elkaar geknutseld werkstukje met computerstemmetjes en apocalyptische breaks. ‘One Step Ahead’ sluit af met vuurwerk, we hadden niet minder verwacht. ‘God Knows’ is Vandal X op kruissnelheid en bewijst dat Limburgs lawaaierigste band nog steeds niet moet onderdoen voor gretige jonge honden als Kapitan Korsakov, The Rott Childs en Kabul Golf Club. De sound is minder zwaar dan de twee vorige, maar niettemin uitstekend, een pluim op de hoed van Niels Hendrix (Fence) en Micha Volders (The Sore Loseres, Vermin Twins). What’s rock without noise?, was de retorische vraag waarmee ’13 Basic Hate Tracks’ opende. We willen daar graag aan toevoegen: What’s noise without Vandal X?