Kijk ‘m zitten dan, de technonar van Hamburg op een rendier in een roze prairie, flapperjas om de schouders en pothelm op het hoofd. Het geweidier op de hoes zal geen toeval zijn met Caribou die de vocalen voor zijn rekening neemt op de openingstrack van ‘Amygdala’, Kozes eerste album in zeven jaar tijd. Muziek en humor, het blijft een lastig huwelijk. Binnen de Duitse techno komt de jolige smartlappenpop met een beat vaker voor dan je zou willen, de kelders van het inmiddels klassieke label Kompakt (waar Koze zeker geen vreemde is) staan er vol mee. Cultproducer Kozalla heeft er altijd een handje van gehad, en zo blijkt ook weer op dit album, maar de geforceerde grappen staan in schril contrast met zijn overige werk als vermaard deejay en producer van geflipte techno, house en minimal met een melancholische ondertoon. In het internationale circuit wordt hij geroemd om zijn unieke sets met een schwung van goud. En dan zijn er nog de geliefde clubhits van zijn hand zoals ‘I Want To Sleep’, ‘Mariposa’ en ‘It’s Only’, die voor vele technotroepen gelden als ware anthems tijdens het bereiken van de dageraad. ‘Amygdala’ moet het echter in mindere mate van zijn clubmateriaal hebben, maar van zijn popvierkwarts die de guitigheid niet schuwt. Naast Caribou leveren Apparat, Matthew Dear, Ada en Hildegard Knef hun bijdragen. Kozes signatuur van dwarse house/techno met een snik en merkwaardige samples borrelt onbetwist op de achtergrond, maar de grens met koddige technopop is dun. En dat geeft de plaat een bepaalde luchtigheid mee die niet altijd kan bekoren; en genieten we vooral van Koze in een andere vorm. Die vorm, verwant met hypnotiseurs zoals Tim Xavier en Ricardo Villalobos, vinden we toch echt op de dansvloer en het andere plaatwerk van de maffe Hamburger.