Frisse stem, die van Buke. Licht ontregeld nummer ook, het Houdini Crush waarmee deze General Dome opent. Een plaat vol dadendrang, van een inmiddels op breed doorbreken staand duo uit Brooklyn. Valt natuurlijk ook wel mee, als je door Lou Reed getipt wordt. Hun moeilijke tweede springt, duikt, vliegt, valt, staat op en gaat weer door als een debuutplaat dat is het meest opvallende aan de snedige rock-met-zelfgemaakte-instrumenten (de buke, een verbouwde zessnarige ukelele en de gase, een hybride bariton bas/gitaar). Dat DIY-gehalte nemen ze trouwens ernstig: niet alleen maken ze zelf instrumenten, ook hun hoeswerk tekenden ze zelf, in dit geval na een bezoek aan een Sol LeWitt-tentoonstelling. Over indie festival-vriendelijke muziek doen ze verder niet moeilijk: vergelijkingen met Pixies, Sonic Youth en Battles waren niet van de lucht bij de release. Dat lijken me nog even te hooggegrepen referenties, en zelf refereren ze liever naar pakweg Shellac, maar hoe dan ook: hun punky alt-rock klinkt allerminst roestvrij, met Arone Dyers veelzijdige stem (als een hormonale Tori Amos, met voorzichtige hints richting Liz Fraser, Kate Bush en PJ Harvey) en Aron Sanchez viriele snarenwerk als dragende elementen. Genoemd openingsnummer, maar ook het titelnummer, Hard Times en Twisting The Lasso Of Truth lijken daarvan de meest geslaagde voorbeelden. Inventief gitaarwerk laat zich ook beter verteren dan al te ambitieus vocaal werk: Split Like A Lip, No Blood On The Beard ambieert een academische titel in tegendraadse zanglijnen, maar verslikt zich in slimmigheden, en Cyclopean verhult zijn middelmatigheid in onnodige vocale pitching. Verder toch best een geslaagde oplawaai, deze plaat, naturel en energiek als ze is.