Oar vangt aan met licht apocalyptische ambient, verscheurd, versplinterd, uiteengerokken in vegen cello, jazzy keyboards en grofkorrelige ruis. Elektronica met grote ambitie dus, die wel naar het meest poëtische van Squarepusher of Arovane lijkt te reiken – van Arovane wordt trouwens binnenkort nieuw werk verwacht. Nu, dat is vooralsnog te hoog gemikt voor deze 25-jarige Japanner: iets meer rust had het nummer goed gedaan. From Beyond The Horizon koppelt er een jazzy, transparanter verlengstuk aan. De relatieve kalmte in het nummer verlegt de aandacht helaas echter ook naar het rijkelijke softwaregebruik. Daydreamer zet Piana aan de microfoon, en brengt wat je dan verwacht: bijna ongrijpbare hyperromantiek met fluwelen zang. Met een iéts kalere compositie, en een acapella break middenin, had het nummer zichzelf echter zomaar de beoogde hoogte ingetild: nu blijft het teveel op de vlakte, valt het zelfs even in het water, met een al te onbeduidend eind. Jammer, toch. Night Train bedenkt zich gelukkig, aan de piano, in een jazzy jam. Waar Japanse elektronica wel vaker staat voor een tegen het epische aanleunend, bijna oververzadigd spel, staat ook Undulations nog niet helemaal vast op eigen benen. Wel zijn er aanzetten tot dosering, een oefening die culmineert in Pulseless, een mooi nummer dat op een aparte manier dramatiek en frivoliteit weet te verbinden. Amenooto lijkt afgaand op de ijle epiloog nog iets teveel in zichzelf te geloven, het door cello ondersteunde Dont Be Afraid zit dan weer vol emotie: muziek met zakdoek in de aanslag. Stillness zal niet veel later een ijl, bijna kaal slot breien aan deze plaat. En zo draait Lycoriscoris’ debuut, helaas, nog teveel om momenten en sfeerschetsen, meer dan om voldragen nummers. Nog even wachten dus, daar bij Progressive Form of City Centre Offices.