Een release op het Gruenrekorder label gewijd aan het geluid van insecten – dat leverde in mijn hoofd een mooie release op. De releases op Gruenrekorder schurken meestal dicht tegen onverdunde field-recordings aan, terwijl de interventies die zijn uitgevoerd door de ‘artiest’ (meestal degene die de registratie doet) vaak op een abstracter compositioneel niveau liggen – dat wil zeggen, niet in de eerste plaats door middel van geluidsbewerkingssoftware in het geluid zelf ingrijpen maar vaak juist door de montage en appositionering van de opnames een compositionele structuur aanbrengen. Dat is hier op deze cd van David Rothenberg (die naast de clarinet een veelheid aan riet-instrumenten bespeelt) niet het geval. Rothenberg heeft verschillende boeken geschreven waarin hij de geluidswereld van de niet-menselijke species als instigator beschouwt van de menselijke drang tot muziekmaken. Eerst over vogels, vervolgens walvissen (waarbij ook een cd is verschenen), en nu dan insecten. Het boek over de insecten is het meest recent, en deze cd lijkt te beogen om deze theorie een beetje te veraanschouwelijken onder meer door middel van voorbeelden van hoe Rothenberg een ‘muzikale dialoog’ aangaat (“intersoortelijk musiceren” of iets dergelijks in vakjargon) met een zwerm Cicadas. Daarbij wordt hij nog vergezeld van zijn zoon die één of andere app op de iPad hanteert. Dit is dan nog tenminste één van drie (uit totaal 16 stukken die op de cd staan) waar er daadwerkelijk sprake is van veld-opnamen; als ik het goed begrijp is op de overige 13 opnames het geluid van de insecten ofwel bewerkt ofwel met synthetische middelen nagebootst, overigens op een wijze die nauwelijks te verwarren is met “the real thing” – met het echte geluid van Cicadas die brullen. Veel liever grijp ik dan terug naar de opnames van Tucker Martine op Sublime Frequencies van louter insectenopnames in Zui-Oost Azië – luisterend daarnaar wordt alleen maar duidelijk dat het ervaren van een synthese met onze ecologische context geen activistische houding vordert maar eerder een diep contemplatieve: zulke muziek zullen wij nou eenmaal zelf nooit kunnen maken.