De cello is een expressieve, in oorsprong lage strijker. Allerlei technische ontwikkelingen verbreedden het register van het instrument, ook bij Julia Kent inmiddels heeft ze zelfs een uit koolstofvezel opgebouwde cello. Toch lijkt ze in toonaard veeleer dat lage bereik weer op te zoeken voor ‘Character’, haar derde plaat. Die sluit meer bij haar innerlijke, veeleer op het melancholische gerichte aan dan haar vorige, en maakt minder nadrukkelijk gebruik van bijvoorbeeld veldopnamen. Daarbij is Kents muziek in essentie niet improvisatorisch, maar verhalend, een onderstroom van emoties en de nood aan vrijheid die ze daarbij ervaart centraal stellend. Die verhalende stijl past ze ook toe bij werk voor film, dans en theater. Verder kan je Kent ook kennen van haar werk bij Rasputina, een band die soms best wel spannende kruisbestuivingen tussen rock, goth en klassiek brengt. Rasputina liet ze al een tijd voor wat het was, al staat een nieuwe samenwerking met Melora Creager wel op stapel. Naast haar vaste betrekking bij Antony And The Johnsons waren ook gastrollen bij ondermeer The Angels Of Light en Barbara Morgenstern haar deel. In haar solowerk zijn loops en delays een dankbaar gegeven. Field recordings voegen er context aan toe, vooral in Fall en Kingdom, tot dan voornamelijk ingeleid door kalm cellowerk – deels recent door iemand vergeleken met de Passacaglia van Heinrich Ignaz von Bibern. Hoe dan ook, het album lijkt wel gecentreerd rond Only Child, werkelijk prachtig ingeleid door een pizzicato aan de cello, met stevige delay. Een uniek geluid dat de plaat mee karakter geeft, al staat het Character in de titel vooral voor het individu dat we ieder zijn, elk in ons levensverhaal, zonder dat we dat verhaal integraal in de hand hebben… Ook met haar eigen muziek bewandelt Kent een niet vooraf uitgetekend pad, waarlangs het soms aangenaam verpozen is, even in gedachten, op je eigen weg.