Af en toe maakt het Hamburgse minimal- en deephouselabel Dial ruimte voor heel andere geluiden, maar zo ver verstoken van de dansvloer waren ze nog niet geraakt. ‘End Times’ is het debuutalbum van de New Yorker Scott Mou, maar wellicht kent u hem nog van Jane, het samenwerkingsproject met Noah Lennox van Panda Bear en Animal Collective. Janes ‘Berserker’ uit 2005 was een geslaagde poging eigengereide folk en techno te combineren. Als solist heeft Mou alle vierkwarts overboord gegooid en verkiest hij voor een ingetogen, meer introspectieve werkwijze. ‘End Times’ begint voorzichtig met akoestische gitaarpatronen en de ietwat klagerige maar gedoseerde kopstem van de Amerikaan. Op de achtergrond dondert het in de verte, de akkoorden en zang zijn aangezet met een galm, totdat ook die geluiden verdwijnen in stilte. Die aanpak schept sfeer en mooie liedjes, maar de plaat wordt pas écht interessant als de drones zich aandienen op ‘Cables’: het slotstuk van de vijf tracks tellende plaat. Als de finger-picker en falsetto met galm bijval krijgt van duistere elektronische structuren wordt het geheel naar een hoger niveau getild, en heeft Queens een geluid te pakken wat beter past bij een nucleaire hongerwinter dan een kleverige zomernacht. Dat treft, van de hoofdredacteur mogen we toch niet op vakantie en valt er geen betere soundtrack voor deze maanden wensen, ook al komt de plaat wat laat op gang.