Toen Oliver Barrett zijn solodebuut ‘Haeligewielle’ uitbracht in 2011, waren de lovende woorden niet mis. “Intrigerend en aangrijpend”, was het verdict ook in GC #107. Het was dus ongeduldig uitkijken naar de opvolger, die met z’n 74 minuten heel wat in de aanbieding heeft. ‘Onkalo’ verwijst naar een ondergrondse nucleaire opslagplaats die momenteel gebouwd wordt in Finland. Het is de bedoeling dat de constructie zo’n 100.0000 jaar meegaat, behoorlijk indrukwekkend als je erbij stilstaat dat de oudste bestaande constructies slechts een fractie daarvan bestaan. Barrett bekijkt de dingen dus op een grote schaal en heeft muziek gemaakt met navenante ambities. Van opener ‘Hinkley Point Balloon Release’ tot afsluiter ‘Kindertransport’ word je dan ook regelmatig blootgesteld aan auditieve cinema die majesteus wil klinken. Soms met mooie bombast, maar net zo vaak met overweldigende arrangementen die haast uit elkaar barsten, waardoor de noemer ambient moeilijk nog van toepassing is. Hier en daar worden invloeden verwerkt uit folktradities (‘Time Buries The Door’), door stemmenstapeling een haast sacrale sfeer gecreëerd (‘On The Dark Great Sea’), of beland je in massieve geluidsverstrengelingen die het versmachtende van Godspeed You! Black Emperor koppelen aan Ikue Mori‘s druppelelektronica. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is word je aan het einde van de rit getrakteerd op twee kolossen die samen een dik half uur voor hun rekening nemen. ‘Characterisation Level’ vertrekt bij een soundscape die even aansluit bij de wereld van Dirk Serries, maar na een kwartier een wat vreemde, zelfs platte wending krijgt. Een merkwaardig contrast met de geveinsde onschuld en ongemakkelijke schoonheid van de afsluiter. Het is duidelijk dat goed nagedacht werd over de plaats van al deze puzzelblokjes, maar je hebt het verzadigingspunt bereikt voordat ‘Onkalo’ z’n verhaal verteld heeft.