‘Ka labre seint epen entdan cer’, staat er op het hoesje van het tweede album van Kalabrese geschreven. Bewuste actie van Sasha Winkler. Met zijn muziek zet de Zwitser je net zo eenvoudig op het verkeerde been als met die inventief geschreven tekst. Ach, in feite is er weinig veranderd in vergelijking met debuut ‘Rumpelzirkus’ uit 2007. Dat was een knotsgekke exercitie die nog het meest deed denken aan het samenbrengen van een jazzcombo en een stel zolderkamerproducers op een afgelegen boerderij. Zo is het ook met ‘Independent Dancer’: het materiaal op het album lijkt nergens op. Ja, beschrijven kan. Neem de witte funk van LCD Soundsystem, de soul van Jamie Lidell en de losse pols van Winkler zelf en je komt een eind in de buurt. Het resultaat is godvergeten goed. En godvergeten strak. En godvergeten losjes. En het funkt de pan uit. Elk nummer klinkt als het resultaat van een nachtelijke jamsessie met te veel drank: losjes en vloeibaar, door inventieve details aan elkaar gehouden. Maar wie goed luistert hoort hoe ontzettend strak Winkler en z’n gasten staan te musiceren. Met donkere doorrookte stem praat/zingt Winkler de ritmes aan elkaar of laat zijn gasten – Kahn, A.C. Kupper en Sarah Palin – kreunen, hijgen en grommen. Kortom, ook deze tweede is weer een plaat waarvan Lidell stiekem droomt dat ie ‘m ooit zal maken. Gaat niet gebeuren. Kan alleen Winkler. Hopelijk hoeven we niet zes jaar te wachten op de derde.