Een dikke tien jaar geleden was de frisse elektropop van het Gentse combo Vive La Fête het allerappetijtelijkste zoethoudertje van befaamde modeontwerpers als Karel Lagerfeld. Met 2013 wil de band de gloriedagen van weleer herbeleven, maar helaas komen de (v)luchtige nummers een decennium later over als ietwat muffe, versuikerde troep. Het nieuwe album staat bol van de formulemuziek die al een snel gaat vervelen. Zo beginnen meer dan de helft van de intros als Fischerspooner–light. Wie ligt daar nu nog wakker van? Diva, La Vision, … de nummers lijken hard op elkaar waardoor ze na enkele luisterbeurten onderling inwisselbaar worden. Met Alexandrie Alexandra, origineel van Claude François, telt 2013 een cover die weinig bijdraagt aan het origineel, integendeel. Mea Culpa, voortgestuwd door de bas van Danny Mommens, vormt het enige hoogtepunt. Hier komt de band wel los van zijn geijkte formule, met een leuke gitaarmotief en dito pianobreak. Je souhaite que je pourrais voler, wat zoveel betekent als ik wou dat ik kon vliegen, zingt Els Pynoo aan het begin van dit album. Waarheen hebben we het gissen naar. Het zal alvast niet naar de hoogdagen van Vive La Fête zijn, want die liggen onbetwistbaar achter ons. 2013 is slap herkauwde pap, terwijl bands als Chvrches en Chromatics laten horen dat je vandaag wel nog iets interessant kan doen met synthesizers in de popmuziek.