Toen er steeds meer mensen verdwenen uit het huis van Marc Rigelsford, leek het hem een goed idee om een gedeelte van de vrijgekomen ruimte te gebruiken als opnamestudio. De rest vulde zich vanzelf met instrumenten van familie, vrienden en bekenden. Als Magic Arm struikelt hij nog wel eens over zijn instrumenten op weg naar de keuken, maar dat is dan gelijk een reminder voor dat er nog wat meer is dat moet gebeuren. Zo te horen heeft Marc heerlijk ontspannen aan zijn muziek kunnen schaven, die een zonnige en opgewekte indruk maakt, en alle tijd voor zichzelf neemt. Luchtige, knap in elkaar gezette ruimtelijke pop, met als verbindende factor de wat gewoontjes klinkende en gelukkig niet teveel aanwezig zijnde stem van Marc. Beatlesque zou je kunnen zeggen, zonder daar al te veel de nadruk op te leggen. Met af en toe een heerlijk, bevrijdend trompetje wanneer het allemaal wat zwaar op de hand dreigt te worden, of te lieflijk.