Xander Harris alias Justin Sweatt laat ons met zijn tweede plaat helemaal wegdromen. We denken, net als onze eega, aan een bataljon brandende kaarsen die de enige verlichting vormen in een strakke badkamer waarin een uitnodigend bubbelbad staat te pruttelen. Schijn bedriegt echter, zoals was te verwachten. Een zweefplaat is namelijk niet echt aan ons besteedt, net zo min als een bubbelbad vol kaarsvet. De plaat vangt nog enigszins glorend aan, maar de sfeer wordt stilaan donkerder, de sciencefictiondromen worden prominenter en de invloeden van Giorgio Moroder, Jean-Michel Jarre en Klaus Schulze ruimen stilaan plaats voor de paranoïde sfeertapijten die Chris & Cosey in hun beginjaren neerzetten. De man is een fervent liefhebber van SF, die toerde met een soundtrack om het twintigjarige jubileum van Neil Stephenson’s klassieker ‘Snow Crash’ te vieren. Gonzo (circus) favoriet J.G.Ballard is een andere inspiratiebron voor Xander Harris, en we begrijpen perfect dat het beluisteren van ‘The New Dark Age Of Love’ tijdens het lezen van een vernieuwend SF-verhaal een match oplevert. We lezen echter momenteel de nieuwe Dean R. Koontz, waar moorden en enige horror de boventoon voeren. Ook daarbij past de plaat, waarbij de soms naar disco neigende beats de dreigende angst kunnen vertegenwoordigen. Disco zorgt bij ons namelijk voor paniekaanvallen, en Xander Harris levert daar een leuke, maar net iets te mellow soundtrack bij. Soundtracktechno of dansvloercinema, aan u de keuze.