Niet voor het eerst wordt de samenwerking gezocht door de deejays van de Berlijnse Pleasure Dome annex kerk van het hedonisme: de club Berghain, en de dansers van het statige, strenge Staatsballet Berlin. Ditmaal creëren drie choreografen samen met artiesten uit de Berghain-stal respectievelijk Henrik Schwarz; een duo van Marcel Dettmann en Frank Wiedemann; en een duo van Phillip Sollmann (Efdemin) en Marcel Fengler elk een dansstuk voor de balletgroep. Er schijnen daarbij wel concessies te zijn gedaan op het gebied van het aantal bpm; je zult deze muziek in ieder geval niet gauw op een clubavond in Berghain horen. De muziek behelst drie afzonderlijke cycli. De cyclus van Schwarz wijkt misschien nog wel het meeste af van wat je op een gebruikelijk clubavond zou kunnen horen. Ze vangt aan met een sterk aan Hauschka verwant stuk (niet verrassend staat er ook een eerste samenwerkingsproject tussen Schwarz en Hauschka op stapel later dit jaar) en ook verder doorheen de onderling weliswaar erg verschillende onderdelen domineert de veelal akoestische sfeer van kamermuziek. Bij Dettmann en Wiedemann is er geen akoestisch instrument te bekennen, alhoewel pas ongeveer halverwege de cyclus de eerste beat klinkt. De gehele opbouw van de cyclus en van de individuele delen ervan vertonen wel de karakteristieken van een doorwrochte deejay-set, met vooral ook zeer sensuele bewegingen van spanningsopbouw en afbouw. Sollmann en Fengler tenslotte leveren de meest abstracte trip af van de trits, die tevens ook het sterkst de opbouw van een klassieke deejay-set, en daarmee de club-sfeer weerspiegelt. Vooral hier vind ik het dan ook moeilijk om me een betekenisvolle interactie voor te stellen van de als slaven getuchtigde en gedisciplineerde Berlijnse lijven der dansers en de in het Berghainse lustoord op een dieet van extase, drugs en seks gecultiveerde house- en technoklanken.