De eerste keer dat ik Stellar OM Source live zag, een jaar of twee geleden, was een aangename verrassing. Christelle Gualdi, de in Nederland wonende Française achter Stellar OM Source, bracht al een paar jaar platen uit met abstracte ambient die netjes naast Emeralds en Oneohtrix Point Never paste, en ik had me ingesteld op een avond vol spacey soundscapes. In plaats daarvan werd ik getrakteerd op een opzwepende techno/house-set; als iemand een rookmachine aan had gezet, had ik me zo in 1990 gewaand. Op Joy One Mile tapt Gualdi uit hetzelfde vaatje. Met een batterij aan vintage synthesizers en andere kastjes (naar verluidt vond ze haar TB303 voor een paar tientjes op eBay) creëert ze het niet alleen het geluid dat we kennen van Cybotron, Carl Craig, Newcleus, oude Warp Records-platen en dozen vol Detroit-klassiekers, maar weet ze de muziek ook het gevoel van leven te geven dat die platen allemaal hadden en tegenwoordig nog wel eens wil ontbreken. Een tijd lang speelde Gualdi de nummers live, ze al doende uitwerkend en perfectionerend, en ook de versies op de plaat werden ieder in één take opgenomen, zonder overdubs. Om zeker te zijn dat ze zich niet blind staarde na zo lang met dezelfde nummers bezig te zijn geweest, gaf ze de mastertapes aan toonaangevende Duitse houseproducer Kassem Mosse voor de eindmix. Die maakte er een strakke set tracks van, zonder het geïmproviseerde livekarakter ervan te verliezen, en Joy One Mile is daarmee net zo geschikt voor de huiskamer, als voor de (avontuurlijke) dansvloer. Ook een aanrader voor liefhebbers van de platen op 100% Silk die niet stijf staan van de disco.