Sloow Tapes zijn zeker niet zo langzaam als de naam doet vermoeden en we hebben alweer een trio nieuwe cassettes mogen ontvangen met een hoopvolle verwachting. De Amerikaanse Kayla Cohen is de vrouw achter het folk project Itasca, voor velen nog onbekend en onbemind en aan ons de taak om u te overtuigen van de schoonheid van deze cassette ‘Proto’. De geluidssfeer en stemgeluid van Itasca heeft veel weg van de vrije folk artiestes Linda Perhacs, Judee Sill en een slagje Nico en zelfs Mimi Parker van Low; minimalitische gitaartokkels, een warme echo op de volle stem en bezwerende melodiëen worden in zes uitgestrekte songs uit de doeken gedaan, waarbij de ene niet voor de andere moet onderdoen. Toch pikken we er een paar parels uit zoals de mooie meditatieve harmonium drone compositie ‘Angeles Crest Highway At Dusk’ gevolgd door het donker melancholische ‘Song For Refusal’ en de prachtige afsluiter ‘House’. Een gouden cassette voor het zalven van het melancholische gemoed. Bird People is de Oostenrijkse muzikant Ulrich Rois die zijn vleugels uitslaat met vrije instrumentele en esoterische folk gedrenkt in een diepe gons van psyche en drones. Het concept van de tape draait om de rol van de waterbuffel in de Aziatische mythologie, met drie composities die gaan over de Yama, de Hindu god van de dood, Oya, de godin van verandering en de Chinese filosoof Lao Tsu en niet te vergeten de waterbuffel. De eerste compositie van een dikke twintig minuten over Yama is ietwat grimmig en duister van sfeer met resonerende raga drones, trage fluiten, mijmerend gitaarspel en Indiase tanpura aanslagen die gaandeweg meer drukke klanklagen opgelegd krijgt en als een goddelijk offer naar een beladen einde dreunt. De tweede compositie over Oya is een stuk lichter van aard met meditatieve en mysterieuze klanken door vrij gitaarspel die het ritme van een tikkende klok volgt en wiegt ons bekwaam in een prettige hypnose. De derde compositie voor Lao Tsu gaat nog een stapje verder met vrije folk tonen en drones om de hypnose nog even door te zetten. Zeer aan te raden voor liefhebbers van Head of Wantastiquet en Popol Vuh. ‘Perks In Purgatory’, de derde in de rij van de Roemeens-Amerikaanse dichter Valery Oisteanu, is de vreemde eend in de bijt na de folk luisterbeurten. Zijn surrealistische, dadaïstische spoken word gaat van hot naar her en is onnavolgbaar en komisch met momenten in twee kanten van elk een klein half uur. Het begint met een tirade over Barcelona’s cultuur (Barcelonely) en andere steden in Spanje, terwijl op kant B hij de dichtkunst uitbeent met een zweem van zoet sarcasme en bittere ironie. Vermakelijk tijdens een lange autorit als experimentele praatradio met veel zin voor het woord. Een mooie lenteoogst van Sloow.