In de zestien jaar van het bestaan van het Zweedse kwintet Sparzanza is dit pas het zesde album. De heren bouwen gestaag maar traag aan hun oeuvre, en slaagden er met de nieuwe plaat zelfs in om een bescheiden hitje te scoren met ‘Fallen Ones’. Verwonderen doet ons dat niet echt. De muziek van Sparzanza klinkt bij momenten dan wel behoorlijk pompend en opgefokt, het is in de eerste plaats goed in elkaar zittende rock. Zanger Fredrik Weileby krijgt ruimschoots de tijd om clean te zingen en zo de liedjes heel toegankelijk te houden. Hier en daar, meestal bij een tempoversnelling, komt zijn grunt naar voren en die is best aardig. Stukken geslaagder alvast dan zijn gewone zang, die ons al snel gaat irriteren. Jammer, want het grootste deel van de plaat kunnen we behoorlijk genieten van de afwisseling in de muziek zelf. Een grote fan van dit soort heavy rock zijn we nooit geweest, en zullen het ook nooit worden. Vroeger noemde men dit cross-over, of nu-metal, en al zit het allemaal heel goed in elkaar, het klinkt toch een beetje oudbollig. Tekstueel heeft Weileby, en bij uitbreiding ook zijn vier kompanen, een fascinatie voor de dood. Dat uit zich in de titel van de plaat, in de songteksten en songtitels. Toch vertaalt dit zich niet in donkere deuntjes die depressief overkomen. Sparzanza bestaat uit een stel vrolijke Zweden die de zwartkijker uithangen als pose, om zo hun plaatjes te verkopen. We kunnen het mis hebben, maar het lijkt allemaal een beetje geforceerd.