In het dagelijks leven speelt hij gitaar in het voortreffelijke postrock kwartet Implodes, maar als de zon onder is, is het tijd voor een elektronicatrip. De hoes, de titels en ook de sound laten er geen twijfel over bestaan: space is the place. Dat er in de ruimte helemaal geen geluid is, negeren we hier even; als liefhebber van kosmische muziek hebben we geleerd dat het geluid van een reis langs de sterren er een is van analoge machinerieën, arpeggios, weidse synth pads en twinkelende effecten. Camden voegt al die ingrediënten kundig samen, en weet het allemaal niet te veel uit de hand te laten lopen. Geen ellenlange dichtgesmeerde epossen, maar vrij kale nummers van rond de vijf minuten, vaak met een centraal element of thema dat de toon zet. Soms is dat een gitaarsolo in de stijl van Manuel Göttsching, dan weer een sitarachtige drone, in andere nummers een sonore synthesizer-improvisatie. Met name die laatste nummers hebben wel wat weg van de alien serenades op de laatste lp van Three Legged Race. Maar hoewel Space Mirror een aangename plaat is, is het allemaal niet zo bijzonder en verwacht ik dat hij met de tijd in mijn herinnering zal samensmelten met werk van artiesten als Forma en Steve Hauschildt, tot een grote kosmische nevel die er schitterend uit ziet, maar waarin de afzonderlijke sterren nauwelijks meer zijn te herkennen.