Sankt Otten verkoos om voor ‘Messias Maschine’ een resem gasten uit te nodigen. Het is inmiddels het zevende album van het duo, dat bestaat uit Stephan Otten (drums, programmering, synthesizers) en Oliver Klemm (gitaar, bas, synthesizers), sinds het ontstaan in 1999. Doorheen de jaren verfijnde Sankt Otten de muziek die ze maken, die ergens tussen space- en krautrock in ligt. Sommige fragmenten zouden postrock kunnen worden genoemd, de verstilde stukken die hier en daar opduiken liggen er dicht bij, maar werken naar een hoogtepunt doet Sankt Otten niet. Daar het bovendien ook nog eens Duitsers zijn, ligt een soms klassiek aandoende versie van krautrock meer voor de hand. Behalve voor het titelnummer dat ze met hun tweetjes inblikten, koos het duo telkens voor een gastmuzikant. Het idee kwam er toen ze Harald Grosskopf (Ashra, Klaus Schulze) ontmoetten tijdens een optreden. Harald werkte maar wat graag samen voor een nummer. De tevredenheid was dermate groot dat Oliver en Stephan verder op zoek gingen, en uitkwamen bij Ulrich Schnauss, Miles Brown (Night Terrors, Heirs), Coley Dennis (Maserati), A.E. Paterra (Majeure, Zombi), Christoph Clöser (Bohren & Der Club Of Gore én bovenal legendarisch Can-drummer Jaki Liebezeit. Die laatste fungeert op drie nummers en kleurt de initiële songs een beetje bij terwijl het geluid van Sankt Otten steeds overeind blijft. Pastoraal klinkende krautrock is het resultaat van de samenwerkingen, met voldoende plaats voor zweverige elementen die doen denken aan Schulze en Tangerine Dream. Ambitieuze elektronische muziek is dit, mooi maar niet vernieuwend of verrassend.