Wie Teun Verbruggen kent van de big band Flat Earth Society kent vooral een drummer als drijvende kracht. Hij sleurt de band moeiteloos met zich mee en stuwt ze voort tot de laatste tel. De rol die hij op Black Swan aanneemt is daarentegen wezenlijk anders. Hij werkt met een bak elektronica en ontregelende ritmes die zich veel beter lenen voor een duo-plaat. Zijn tegenspeler is de Noorse trompettist Arve Henriksen. Het vertrekpunt van enkel een drummer en trompettist doet in eerste instantie minimaal aan, maar het eerste nummer onthult een aantal klanken die onmogelijk van akoestische instrumenten afkomstig kunnen zijn. Net als Verbruggen laat Henriksen zijn normale instrument af en toe links liggen en gebruikt elektronica, zingt, of speelt de hardangerviool, een Noors viool met vier extra resonantiesnaren. Doordat beide muzikanten verder kijken dan hun instrument lang is, ontstaat er een zeer gevarieerde plaat. Sommige stukken hebben veel weg van de trage en sferische Scandinavisch jazz waarvan er zoveel bij ECM verschijnt. Dat levert een prachtig klanktapijt op waarin de ritmes van Verbruggen ontregelende repen scheuren. In contrast met de tapijten hebben andere nummers, zoals Black Swan (For Allowin) en Bryggen, een verrassend dansbare puls. Het is geen plaat om bij weg te dromen, Verbruggen en Henriksen trekken constant je aandacht. Droom je wel weg, dan sleurt de muziek je aan de oren naar zich toe.