Het nieuwe album van Monokino smaakt zoet. De melodieën, vormgegeven met wat kleurrijke bliep bloep bloep, een stem die je bij de hand pakt en je zo alle nummers doorsleurt en de productie (gedaan door Jacco Gardner) die elk liedje bijzonder maakt. Het past allemaal perfect bij de prachtige albumhoes, de prachtig zoete albumhoes. Het luisteren van deze cd is dan ook te vergelijken met een snoepje eten, je vindt het snel lekker maar daar stopt de smaaksensatie dan ook. Hoewel je niet veel luisterbeurten nodig hebt om te weten wat je staat te wachten, blijven er toch elke keer kleine verrassingen over die de spanning er in houden. Met deze kennis is het ook gauw te accepteren dat er niet veel vernieuwing of innovatie te vinden is in de muziek. De teksten zullen je ook geen nieuwe visies of gedachtegangen opleveren en de zang lijkt soms meer op een deel van de muziek dan op woorden met betekenis. Geneuried zou het ook nog goed zou klinken en dit is helemaal niet erg, in tegendeel, dit maakt het perfecte muziek om op te bewegen. Dit gebeurt dan ook uitbundig in China, waar de mannen erg populair zijn. Velen daar zullen geen idee hebben wat er gezongen wordt en dat maakt de muziek eigenlijk alleen maar beter.