Waar moeten we Julia Holter plaatsen? Die vraag is altijd een lastige geweest. Holters oeuvre is geworteld in theatrale pop à la Laurie Anderson en zit vol verwijzingen naar literatuur, mythologie en hedendaagse klassieke muziek. Haar plaat Ekstasis uit 2012 was haar toegankelijkste tot dan toe en werd een bescheiden hit in indiepopkringen, maar leidde ook tot een groot artikel in The Wire waarin vooral werd ingegaan op de betekenis en oorsprong van het begrip Ekstasis en de overige mythologische verwijzingen in Holters werk. Waarna Holter dat weer relativeerde door te zeggen dat ze ook maar gewoon popmuziek maakt. Haar nieuwe plaat Loud City Song is weer net zo ongrijpbaar. Holter presenteert het als een conceptalbum over de stad Los Angeles en de fascinatie met roem, gestructureerd als een verhaal dat gebaseerd is op de novelle Gigi uit 1944 van de Franse schrijfster Colette. Veel liedjes hebben een grillige structuur, met a capella stukken, gefluisterde teksten en bombastische, bijna musicalachtige uitbarstingen. Het doet vermoeden dat Holter zich in de toekomst nog wel eens op muziektheater zou kunnen gaan storten. Loud City Song heeft daar al diverse trekken van, maar kent ook eenvoudigere popliedjes, zoals het mooie Hes Running Through My Eyes, en de teksten zijn door haar kindvrouwtjesstem vaak te slecht verstaanbaar om je echt in het verhaal van de plaat te verdiepen. Het duurt daarom enkele luisterbeurten voor je erachter bent hoe je je precies tot de plaat moet verhouden. Dus of dit nu een half geslaagde plaat is die teveel hinkt op twee gedachten of een briljante symbiose tussen verschillende muzikale werelden, die conclusie houdt u nog van ons tegoed. Muzikanten die je aan het denken zetten; daar zouden er meer van moeten zijn.