Atomism van de Britse componist Mark Tamea is een conceptalbum. Schrik niet: Tamea heeft geen behoefte aan grootse verhalenvertellerij of theoretische haarkloverij. Eenvoudig gezegd neemt hij als uitgangspunt het idee dat overal in ons dagelijkse geluidsomgeving verschillende frequenties en oude vibraties verborgen zitten, geabsorbeerd en vergeten. Wat, stelt Tamea zich voor, als die kleine organismen, of slimme atomen, zich bevrijden en nieuwe relaties aangaan met de brom van machines, het geroezemoes van de massa, de galm in een kathedraalkoepel of het kabbelen van water? In de eerste circa negen schetst Tamea in fragmentarische vorm een palet aan mogelijke elektronische geluiden. Korte stukjes van vibrerende tonen, sinusgolven, pulsen, abrupte klankuitbarstingen en dergelijke volgen op elkaar. Het ene fragment is puur elektronisch geluid, andere momenten bieden kleine constructies van klanken; soms klinkt het als analoge elektronica, soms als eigentijdser digitale effecten en hier en daar horen we field recordings. Nadat hij in deze opener zon beetje het spectrum lijkt te hebben uitgezet, gebruikt Tamea in de overige composities een overwegend smaller klankpalet. Die composities doen ook duidelijker gestructureerd aan, met uitzondering van het langere Objet Trouvé, misschien. Naast deze en openingscompositie The Lake houdt Tamea het bij kleine klankconstructies, waarin hij op verschillende manieren analoge en digitale elektronica, akoestische klanken (strijkers, houtblazers) en field recordings combineert. Atomism biedt zes boeiende geluidsconstructies, overwegend kalme auditieve dwaaltochten langs meanderende paden en over ruwer terrein. Tamea voert ons daarbij door een afwisselend landschap waar, voor wie de oren spitst, steeds verrassingen opduiken. Het concept achter dat landschap, ach, dat is vooral een prettig uitgangspunt voor Tamea.