‘In Kinds//Amends’, de vier tracks tellende ep die voorafging aan ‘Flourish//Perish’, liet al horen dat Braids na ‘Native Speaker’ uit 2011 een ander pad was ingeslagen. De gitaar is vrijwel geheel uit het muzikale plaatje verdwenen en vervangen door elektronica. Andere wapens, maar het doel is het zelfde gebleven; een algehele hypnose in een ogenschijnlijk idyllische wereld. Ogenschijnlijk, want net als op ‘Native Speaker’ zit de dreiging in elk hoekje en komt het verraad en de aanval bij verrassing, maar daarmee niet minder hard aan. Braids bouwt met het minimale in de kunst van het weglaten. De Canadezen zoeken de stilte. Leunend op de minimal techno, schouderend tegen de angstige leegte. Daarbij is het vooral de stem van Raphealle Standell-Preston die in hysterie alle eerder door haar geschapen droombeelden kan doorbreken. Een stem die valt te vergelijken met die van Björk. Maar haar wijze van zingen, de dreiging en de dreiging van depressie die daar in schuilt, valt even wel te vergelijken met Beth Gibbons van Portishead. Jazzy wadend door een wereld van verdwaalde house beats, losse elektronica en lang uitgerekte droomtonen bijt die stem verontrustend in de oren en knibbelt aan de twijfel in het hoofd. Passend ook bij de triphop die Braids nu binnen de droompop opzoekt, vooral in de verschuivende back beat ritmes, maar ook in de duisternis en jazzy samples. Dit is de plek waar je de nachtmerries uit het holst van de nacht kunt vinden. De droompop die eerst snoep en koek belooft, maar je daarna achter tralies opsluit om je te doen sidderen van angst en doet buigen onder de last van verlangen.