Een jazztrio dat geen jazz speelt en uit vijf muzikanten bestaat, meer misleidend kan haast niet. Presidentiele goedkeuring zullen ze ook wel niet hebben, of steun van een landelijk referendum. Genoeg redenen om ze op de zwarte lijst te plaatsen toch. Maar ach, je vergeeft Bill Wells (en de zijnen) een hoop als je weet dat de pianist, gitarist en samplist eerder samenwerkte met artiesten als Belle & Sebastian, Jim ORourke, Lol Coxhill, Isobel Campbell, Aidan Moffat, Barbara Morgenstern en Maher Shalal Hash Baz, en zijn sporen als Schots muzikaal middelpunt al ruimschoots verdiend heeft. Bovendien, en daar gaat het uiteindelijk om, maakt The National Jazz Trio Of Scotland een soort tijdloze, perfect uitgebalanceerde muziek met voornamelijk piano en zang, en die gewoon mooi is in alle eenvoud. Een vleugje barok, wat folk en een kabbelend stroompje jazz (toch!) geven een zeker cachet aan de zaak, de no-nonsense simpelheid doet wonderen. Laverend tussen melancholiek en vrolijk, maar altijd met een troostend en hoopgevend uitgangspunt.