Boston moet voor de mannen van Vanna een stad zijn waar frustraties in groten getale worden opgewekt en waar agressie en geweld dagelijkse kost zijn voor iedereen. Of dat menen we toch te horen aan de nummers op het vierde album van dit kwintet. Het is niet dat de elf nummers nu zo verschillen van het gros in het metalcore- annex posthardcorewereldje. De vier muzikanten doen namelijk wat in het genre wordt verwacht. Veel breakdowns en energieke drums rammen alle vijzen uit het meubilair. Ondanks het vele muzikale geweld moeten ze alle vier onderdoen voor schreeuwlelijk Davey Muise. Hij trekt het laken volledig naar zich toe en domineert elk nummer. Hij schreeuwt en raast erop los, alsof hij voortdurend in zijn ballen wordt geknepen door een bejaarde passant die genoeg heeft van al dat tuig op straat. Om enige variatie in de plaat te steken, horen we een vrouwenstem in ‘Please Stay’ en bewijst Muise ook over een degelijke, relatief cleane zang te beschikken in ‘The Dream / The Thief / The Relic’, een tragere, en ‘Year Of The Rat’, een kloek hardcorenummer. Hier en daar horen we wat punkinvloeden, al blijft de razernij het meest frapperende element dat bijblijft. ‘The Few And The Far Between’ is degelijk in zijn soort, door zijn variatie makkelijk vol te houden en zeker voer voor fans van bands als Every Time I Die, Norma Jean en The Refused. Geschikt ook voor een stevige bolwassing, maar dat wist u inmiddels al.