Wat de Zweedse gitarist Samuel Hällkvist, die opereert vanuit Kopenhagen, hier probeert te bereiken – digitale elektronica contrasteren of laten interageren met akoestische geluidscreatie – is niet nieuw, maar helaas ook niet zo boeiend. Voornaamste reden is dat hij er niet in geslaagd is om een lijn te krijgen in de vijftien tracks. Dat is ongetwijfeld een gevolg van het voortdurend wisselen met bezettingen. Voor een handvol tracks werkte hij immers met zijn kwartet Center, met daarin een bassist, basklarinettist en een drummer, terwijl de overige composities gebracht worden in duobezettingen (met trompettist, drummers en een violiste) en tweemaal ook solo. Er komt wel wat variatie aan te pas met kloppende pulsen, etherische progjazz, retrofuturistische klanken en rudimentaire elektronica, die lijkt te verwijzen naar de foute jaren 1980 die nog altijd in zwang zijn. Dat balanceren op los zand, op een voortdurend wegvallende ondergrond, heeft natuurlijk iets hedendaags, en daardoor meteen een air van relevantie, maar daar ben je natuurlijk weinig mee als er van je composities weinig blijft hangen of geen coherentie visie van het schijfje spat. Hier en daar volgen er een paar leuke exotische toetsen, krijgen de wisselwerkingen een vage Afrikaanse draai, en het is bij momenten ook niet zo ver verwijderd van ‘Black Swan’, de fijne plaat die percussionist Teun Verbruggen laatst maakte met de Noorse trompettist Arve Henriksen, maar het was ook snel duidelijk dat je daar toch met een ander kaliber muzikant te maken had. Zoals het er nu voor staat mist Hällkvist nog de visie en het materiaal om een ambitieus project als dit tot een goed einde te brengen, want het is een lang, lang uur om uit te zitten.