Toen we de atmosferische dreunmuziek van Maurizio Bianchi in de jaren 1980 leerden kennen, duwde hij ons thematisch met onze neus diep in de koude aarde van een concentratiekamp. Intussen heeft de man al vele waters doorzwommen, en via een religieus zijspoor en kleurenmuziek die bij de New Age aanleunde, maakt hij thans opnieuw experimentele drones. Sinds het einde van de vorige eeuw maakt het geheel een positief ingestelde indruk: de op 200 exemplaren gelimiteerde cd is buitenmaats verpakt in regenboogkleuren, en de titels zijn no nonsense (The Ongoing Sounds, Drone Establishment) of doordenkers als Objects In Mirror Are Closer Than They Appear. Dit zeggen we er opzettelijk bij omdat het precies deze combinatie is die bijdraagt tot de goede sfeer. Want de klanken zelf kunnen in een andere Staat van Geest behoorlijk dreigend overkomen. Collaborateur Sostrah Tinnitus rammelt met edelmetalen wiens concrete echos uiteindelijk door de onvermijdelijke Dreun worden opgeslokt. Het gebruik van magnetische tapes zorgt dan weer voor een spookachtig sfeertje: horen we nu wel of geen vage vervormde stemmen? Dus wie de regenboogwereld van M.B. verlaat, en deze muziek misbruikt in vervallen fabrieken of andere betonnen cellen, zal met de angst in de ogen de cirkel van meer dan drie decennia MB rond kunnen maken.