Liefhebbers van neoklassieke muziek kunnen de laatste jaren hun hart ophalen met de vele releases die binnen het genre het licht zien. Zo langzaamaan rijst de vraag of de prefix neo- nog wel zo relevant is, want op de duur van de nummers na valt de meeste muziek eigenlijk gewoon te classificeren als klassieke muziek. Ok, hier en daar met een injectie pop- en/of filmmuziek. Het werk van Sebastian Plano, geboren Argentijn maar tegenwoordig opererend vanuit San Francisco, valt ook zo te bestempelen. Voornamelijk de cello bespelend weet deze multi-instrumentalist een rijke verzameling warm klassieke klanken te weven. Denk aan het lichtere werk van Ólafur Arnalds of Nils Frahm. Die laatste is ook verantwoordelijk voor de mastering van ‘Impetus’, het tweede album van Plano. In tegenstelling tot Arnalds en Frahm echter weet de Argentijn toch wat minder te boeien. In nummers als ‘Blue Loving Serotonin’ en ‘Emotions (Part III)’ combineert hij fijn en dromerig spel met kleine dissonanten die weten te boeien. Maar vaak verdampt de mooiheid van de melancholie van de muziek in te zwaar aangezet melodrama. Soms is dat niet erg, want och wat is het fijn ons te laten omzwachtelen door de gemoedelijke naïviteit van een track als ‘Angels’. Adolescenteneuforie vervult ons hart en voor even wanen we ons in een hemelbed omgeven door wonderlijkheden. Maar het duiveltje van het geweten van de muziekjournalist geeft ons vanaf onze schouders tegelijkertijd speldenprikjes om ons te waarschuwen dat we dit al eerder gehoord hebben en wellicht beter gecomponeerd. Allicht moeten we echter de ratio deze keer een schop onder het hol geven en ons schaamteloos wentelen in onwetende bewondering. Hef het glas wijn en kom, laat ons melancholisch zijn!