De titel van de cd zou je bijna als een aansporing van Adrian Corker aan zichzelf kunnen beschouwen om uit zijn lethargie op te staan. Raise wordt redelijk beheerst door een herfstige sfeer; je ziet de in tristesse verzonken muzikant voor je. Bij de eerste helft van de cd zijn het vooral kalme pianomelodieën, soms aangevuld met een oosters aandoende fluit, wat ver gepluk aan een gitaar, een koperblazer en elektronica, die de sfeer maken. De sentimentaliteit loert, maar Corker weet steeds een element of meer toe te voegen die de zachtheid een iets rauwer randje geeft. Het zijn de willekeurig geplaatste elektronische klanken in First Light en de gruizige ruis in Charged, bijvoorbeeld, die wat dwars op de zachte sfeer staan. Elektronische tikjes, kraak en wat al niet meer duiken gedurende de hele cd op. Ook voldoende afwisseling houdt de aandacht van de luisteraar erbij: in Raise, Part 2 wordt halverwege de cd een grotere rol voor strijkers aangekondigd. Fraai stuitert en krast hier een strijkstok op snaren. Corker laat zijn muziek balanceren op de rand van sentimentaliteit, maar dankzij hier en daar verstorende elementen of effecten houdt hij de cd juist aan de goede kant. Maar dat is niet de enige kanttekening. De cd is opgenomen op verschillende locaties en met een keur aan medewerkers. Wellicht dat die feiten bijdragen aan het wat wisselvallige resultaat en het gebrek aan eenheid. Raise is een album met beslist fraaie momenten en boeiende aanzetten, maar ergens heeft Corker daar niet een geheel overtuigend geheel van weten te maken.