Negen nummers heeft het kwartet White Slice in elkaar geramd. Negentien minuten hebben ze nodig om die in onze oren vast te zetten. Met leden die eerder speelden bij Gewapend Beton, Malkovich, Local Spastics, Brat Pack en Bullerslug kan het niet anders dan dat Jeroen, Hugo, Bo en Ming onvervalste punkrock spelen. En dat doet het kwartet helemaal zoals het hoort. Na een paar keer oefenen in een aftandse schuur eind vorig jaar meteen het podium op. En dan zo snel mogelijk een plaat opnemen. Het kan in twee dagen, want veel tralala, daar doet deze band niet aan. Rechttoe rechtaan punkrock, geen onzin verkopen maar gaan. En lyrisch ingewikkeld doen, neen. Dat hoeft niet. Auto’s, bier en vrouwen, daar kunnen nog steeds massa’s liedjes over worden gepend, inclusief een scheut frustratie. Is dit een wereldplaat? Neen. Is dit nieuw? Neen. Origineel? Ook al niet. Goed gemaakt? Jazeker. Leuk? ’t Zal nog niet zijn. White Slice speelt gewoon doodeerlijke punkrock zoals genreliefhebbers het graag hebben. Feestje gegarandeerd, inclusief rondvliegend bier. Hey Ho, Let’s Go!