Sinds de wederopstanding in 2009 wijkt Gordon Sharp af van de platgetreden muzikale paden uit zijn verleden, en hakt hij alles aan flarden. Ook op dit album worden veldopnames en muziekinstrumenten herleid tot partikels, drones en ruisgolven bovenop melancholische elektronica. Na drie albums in deze stijl weten we intussen wel wat te verwachten Of niet? Want op die belklanken van Time To Fall, die ons hoofd opensplijten, waren we echt niet voorbereid. 72 uur later galmt grootmoeders wekker nog steeds in onze hersenpan als symbool van onze nutteloos gevecht tegen de Tijd. Het hele album ademt een sfeer van sterven en loslaten, en lijkt naar een soort verlossing te streven door de meest zalvende en melodieuze tracks voor het einde te bewaren. Eens de shock is weggeëbd, worden we door een vriendelijke geest naar de uitgang begeleid.