Vijftien jaar geleden stonden de desolate, droevige lo-fi platen van Bill Callahans alias Smog gebroederlijk in de kast naast die van Songs: Ohia en alle incarnaties van Palace Brothers. In de jaren daarna volgden alle drie een vergelijkbaar pad, zij het allemaal in een ander tempo en met andere eindresultaten; alle drie veranderen ze van artiestennaam en maakten ze muziek die steeds professioneler en uitbundiger begon te klinken. Jason Molina hield het tragisch genoeg uiteindelijk niet vol en ging toch ten onder aan zijn alcoholisme. Maar Will Oldham vond als Bonnie ‘Prince’ Billy uiteindelijk een niche voor zichzelf waarin hij nu al jaren precies doet wat hij wil, en zich geen lor aantrekt van wat de rest van de wereld daarvan vindt. Ook Bill Callahan lijkt na enige omwegen op zo’n punt aangekomen te zijn. ‘Dream River’ klinkt als het werk van een tevreden man. Soulvoller en zwoeler klonk hij nooit. Wie had jaren geleden kunnen denken dat Callahan ooit een lied als ‘Spring’ zou maken; een zomers liedje met Caribische percussie, een panfluit en slotregels ‘All I want to do/is make love to you/in the fertile dirt’? Natuurlijk fileert hij nog steeds genadeloos zijn eigen twijfels en tekortkomen in zijn rijke teksten, korte verhalen die hij inmiddels praat/zingt met een op iedere plaat weer bronstigere en diepere bariton. Maar nu gloort er een berusting doorheen waar een mens waarschijnlijk 47 voor moet worden om hem te bereiken: ‘I have learned/That when things are beautiful/To just keep on’. De diepe ontroering van de vroege Smog-platen is al lang verdwenen, net zoals de mooie melodieën die hij zong toen zijn bereik nog een octaaf hoger lag. Maar deze lichtvoetige en toch zeer diepzinnige plaat is desalniettemin een prettige verrassing.