Het soort geluid waar Emptyset in handelt is verre van uniek: pure elektronica, vervormd, donker, abstract. Desalniettemin weten Paul Purgas en James Ginzburg iedere keer weer te klinken zoals geen van hun genregenoten dat doen. Recur analyserend en ja, Emptyset maakt het soort muziek dat uitnodigt tot analyse zijn we tot de conclusie gekomen dat wat het duo uniek maakt het zoeken (en vinden) van een extreme balans is. Aan de ene kant wordt alles zoveel mogelijk gestript, weggelaten en geïsoleerd, waardoor de geluiden opdoemen tegen een achtergrond van diepe stilte. Hier geen onderliggende drones of sfeerbepalende synths. Aan de andere kant worden de geluiden die er zijn uitvergroot tot vervormde extremen. Daarmee klinkt Emptyset tegelijk erg theoretisch en behoorlijk verbeten. Ergens diep in hun genen zitten er nog sporen van techno en glitch, maar voor de dansvloer is Recur niet bedoeld (al hoorden we een deejay kortgeleden vertellen dat hij succesvolle avonden met vrijwel alleen maar dit soort muziek organiseerde; we moeten daar nodig een keer heen); eerder voor een festival als Sonic Acts. Heel veel verschil met de vorige drie Emptyset-albums is er niet, al lijken de eerste paar nummers nog wat uitgebeender dan normaal, en schuift de plaat later meer op in de richting van Alva Noto. Maar Emptyset is ook nog steeds zeer geschikt voor liefhebbers van Roly Porter, Raime en de Raster-Noton-catalogus.